Dragutin Đorđević (1866–1933) bio je istaknuti srpski arhitekta i univerzitetski profesor, poznat po značajnim doprinosima u oblasti arhitekture tokom kraja 19. i početka 20. veka. Rođen 22. avgusta 1866. godine u Loznici, školovao se na Tehničkom fakultetu Velike škole u Beogradu, a potom je studije nastavio na Tehničkoj školi u Karlsrueu, gde je 1893. godine diplomirao arhitekturu.
Po povratku u Beograd, zaposlio se u Ministarstvu građevina, gde je radio na projektima poput Druge i Treće beogradske gimnazije, kao i kasarne 7. puka. Godine 1905. postavljen je za vanrednog profesora na Univerzitetu u Beogradu, a 1910. izabran je za redovnog profesora.
Među njegovim najznačajnijim delima ističu se zgrada Srpske akademije nauka i umetnosti u Knez Mihailovoj ulici, izgrađena u saradnji sa Androm Stevanovićem, kao i Univerzitetska biblioteka "Svetozar Marković", realizovana zajedno sa Nikolom Nestorovićem.
Đorđevićev rad karakteriše akademski stil sa elementima eklekticizma, što je doprinelo oblikovanju arhitektonskog identiteta Beograda tog perioda. Preminuo je 9. aprila 1933. godine u Beogradu, ostavivši za sobom bogato nasleđe u srpskoj arhitekturi.