Svetislav Vulović (1847–1898) bio je srpski književni i pozorišni kritičar, istoričar književnosti, profesor i rektor Velike škole, te akademik. Rođen je 29. novembra 1847. godine u Ivanjici, gde je završio osnovnu školu, a gimnaziju u Kraljevu. Diplomirao je na Pravnom fakultetu Velike škole u Beogradu 1868. godine.
Nakon diplomiranja, kratko je radio u sudu, a od 1870. do 1881. predavao u beogradskoj gimnaziji, s prekidom tokom srpsko-turskih ratova (1876–1878). Godine 1881. postao je profesor istorije književnosti južnih Slovena na Filozofskom fakultetu Velike škole, gde je predavao do kraja života. Dužnost rektora obavljao je 1893/94. godine.
Vulović je bio jedan od prvih značajnih kritičara srpskog realizma, pišući prikaze i studije o pesnicima poput Njegoša, Sime Milutinovića, Branka Radičevića i Đure Jakšića. Zalagao se za "prirodnu kritiku" po uzoru na nemačkog kritičara Ludviga Bernea. Bio je jedan od osnivača Srpske književne zadruge 1892. godine i član Srpskog učenog društva od 1879. Pri osnivanju Srpske kraljevske akademije, izabran je među prvih 16 redovnih članova. Preminuo je 3. maja 1898. godine u Beogradu.