Nakon oslobođenja život u Batajnici je polako počeo da teče u novim promenjenim društveno-političkim okolnostima.
Već tokom 1945. godine uspostavlja se nov sistem vlasti. Na čelu Batajničke opštine dugo godina mesto predsednika opštine obavljaće Milenko Mile Obreški, a tokom pedesetih godina priključiće se u radu mesne uprave kao šef mesne kancelarije (obavljao je i dužnost matičara) Veselin Vitomirović rodom iz Boljevaca, koji je službovao sve do početka 80-tih godina.
Početkom pedesetih godina za potrebe opštinskih činovnika izgrađena je prva stambena zgrada u Batajnici preko puta crkve, a pored današnje OŠ „Boško Palkovljević - Pinki".
Posle oslobođenja mnogi privredni objekti koji su postojali od ranije su nacionalizovani. Poput nekadašnjeg mlina Koljivratića ili ciglane koja se nalazila na ulazu u Batajnicu iz pravca Zemuna, a bila je u vlasništvu Radice Tornjakova iz Zemuna. Tornjakov je između dva svetska rata poslovao sa firmama iz inostranstva posebno sa mađarskim firmama. Po izbijanju rata deo njegove robe koja je bila plaćena ostala je u Mađarskoj, te se tokom 1946. godine obraćao jugoslovenskim vlastima sa molbom da se njegova potraživanja podnesu Savezničkoj kontrolnoj komisiji u Mađarskoj, kako bi mu bila isplaćena. On je potraživao robu koju je naručio 1940. godine za potrebe ciglane u Batajnici: glatki valjak za direktno mlevenje polutvrde cigle i presu za ciglu sa dvodelnim cilindrom u to vreme najsavremenije uređaje za ciglane. Njegova ciglana je tokom međuratnog perioda uspešno radila.
Posle rata sve se okrenulo potrebi industrijalizacije kako sela tako i rada. Modernizacija poljoprivrede je bila izuzetno važna. Sve više u upotrebu ulaze mašine, tokom 60-tih godina i veći broj zemljoradnika nabavlja svoje mašine. Železnička pruga kao i u ranijim periodima predstavlja važnost.
Moba u Batajnici.
Srednja industrijska škola u Batajnici
Posebno se izdvajala industrijska škola koja je delovala u periodu od 1946. godine pa sve do 1958. godine, prvobitni naziv joj je bio Industrijska škola sa praktičnom nastavom metalskog smera Bratstvo jedinstvo Batajnica, da bi promenila naziv u Škola sa praktičnom obukom metalske struke Zemun-Batajnica. Bila je pod rukovodstvom Ministarstva železnica od 1946. do 1952. godine (u građi Ministarstva Železnica FNRJ stoji „Železnička industrijska škola"), kada je prešla pod nadležnost Saveta za prosvetu i kulturu Sreza zemunskog 1952-1955. i Sekretarijata za prosvetu i kulturu Sreza-grada Beograda 1955-1958. Rešenjem Narodnog odbora grada Beograda od 11. jula 1958. stavljena je u likvidaciju.
Tokom 1950. godine stanje u Batajnici je bilo sledeće: škola je imala 227 učenika i to u Prvom razredu 93 u Drugom razredu 97 i u Trećem razredu 32 učenika. Pri školi su se izučavale sledeće struke: obućarska, strugarska i mehaničarska. Te godine školom je upravljao Mihajlo Barton industrijski poslovođa. Učenici su bili smešteni u domu internatu. Teoretsku nastavu izvodilo je 6 stalnih i 2 honorarna nastavnika, ali nastavnici nisu imali određen pedagoški rad. Praktičnu obuku davali su 1 glavni poslovođa, 5 instruktora, 1 ocenjivač i 1 crtač. Obuka se odvijala bez plana i programa, odnosno po shvatanju poslovođa i instruktora, te nije bio visok kvalitet obuke. Za odgoj učenika i kulturno-prosvetni rad bio je angažovan upravnik doma i tri vaspitača, ali se njihovo delovanje ograničavalo na rad u domu.
Kultura i prosveta
Posle Drugog svetskog rata mnogo se polagalo na kulturno-prosvetni rad, tako je u Batajnici delovala Narodna čitaonica, kasnije će prerasti u Biblioteku (nalazila se na Centru), a radom učitelja tokom 40-tih i početkom 50-tih uspešno je radila Dramska sekcija pri školi koja je više nego uspešno radila. Ona je ujedno i preteča Pozorišta amatera Batajnice.
Tokom 50-tih sarađujući sa Vatrogasnim društvom bilo je pokušaja da se osnuje pozorište pod imenom „Vatrogasac“ ali do toga ipak nije došlo.
Tokom 60-tih delovala je i Muzička sekcija, koji su svoje izvođenje vršili u sali „Lovačkog društva", a vodili su je Zoran Hartman, Rade Taković, i Željko Mesarević.
OŠ Mitraljeta na početku svog rada.
Ekspanzija
Batajnica se u periodu od 50-tih do danas drastično povećala. Početkom 70-tih godina ulazi u sastav grada Beograda, kao prigradsko naselje. Od tog trenutka kreće njena nezadrživa demografska ekspanzija, koja je bila praćena i sa urbanizacijom. Istu je pratila gradnja stambenih objekata nekad više nekad manje uspešno. Od 70-tih godina, sve više se grade stambene zgrade. Krajem 70-tih izgrađeno je i naselje Crveni Barjak. Od kraja 90-tih godina, veliki broj ulica se asfaltirao, poslednjih godina svedoci smo brzog asfaltiranja novih ulica koje se stvaraju. Događaji s prelaza vekova XX na XXI osetili su se i u Batajnici. Posebno 77 dana bombardovanja 1999. godine.
Društveno koristan rad u Batajnici. Slika ispred crkve. 1986. godina.
